Każdy rodzic w czasach sowieckich czuł się w obowiązku kupić swojemu dziecku rower marki Shkolnik. W tamtych czasach nie było zbyt dużego wyboru, a ten rower całkiem dobrze spełniał swoje zadanie: nastolatki w wieku 10-14 lat jeździły nim po ulicach i podwórkach, jeździły z rodzicami na wieś i używały roweru jako głównego środka transportu.
Dziś rowery te można zobaczyć w prywatnych kolekcjach. Niektórzy entuzjaści wykorzystują rowery Shkolnik jako podstawę, uzupełniając ją o nowoczesne komponenty, zmieniając model rarytasu w oryginalny i kolorowy rower, który nie ustępuje swoim współczesnym odpowiednikom. Dziś zrozumiemy, dlaczego niektóre rowery z czasów radzieckich są dziś w modzie, przeanalizujemy cechy roweru „Shkolnik”, a także powiemy, co jest szczególne w rowerach radzieckich.
Historia wyglądu
Omawiany model był produkowany przez zakłady GAZ w Niżnym Nowogrodzie. W latach wojennych produkcja rowerów została zawieszona – przedsiębiorstwo wyspecjalizowało się w produkcji wojskowych pocisków i broni. Dopiero w 1956 roku przywrócono produkcję transportu dwukołowego. Produkowane modele były skierowane do radzieckiej młodzieży.
W całej historii produkcji projekt Szkolnika był kilkakrotnie zmieniany. Początkowo GAZ produkował dwukołowe pojazdy dla radzieckich chłopców i dziewcząt. Modele dla dorosłych mężczyzn charakteryzowały się zamkniętą ramą, natomiast modele dla kobiet miały górną rurę nieco niżej. W ostatnich latach fabryka uruchomiła produkcję uniwersalnych rowerów z otwartą ramą.
Omawiany model był przeznaczony dla dzieci w wieku od 11 do 13 lat, ale „Szkolnik” był używany również przez młodsze dzieci. Jak na tamte standardy, cena roweru „Shkolnik” była namacalna dla rodzinnego budżetu, ale wielu rodziców i tak dawało swoim dzieciom niezawodne i lekkie rowery, które otwierały przed dziećmi nowe horyzonty.
Cechy
Rowery Shkolnik nie były szczególnie lepsze od swoich konkurentów. Były to stosunkowo proste i solidne konstrukcje, które doskonale radziły sobie z postawionym przed nimi zadaniem:
- Dostać się z punktu „A” do punktu „B”.
- Rzadko się psują.
Początkowo rowery były budowane na zamkniętych ramach, co powodowało pewną sztywność. Nieco później modele męskie wyposażono w dodatkowe siodełko dla pasażera, ale po pewnym czasie pomysł ten wydał się deweloperom nieprzydatny i zaczęto zbierać rowery na otwartej ramie typu składanego. Nawiasem mówiąc, znacznie ułatwiło to przechowywanie roweru w zimie. O ile wcześniej zajmował on sporo miejsca w mieszkaniu, o tyle pojawienie się konstrukcji składanych pozwoliło na zauważalne zmniejszenie wymiarów roweru.
„Szkolniaki” charakteryzowały się prymitywną geometrią ramy, wysoką kierownicą i siodełkiem. Inne cechy techniczne:
- Szkolnik miał średnicę koła 510 mm. Obecnym odpowiednikiem są 20-calowe koła.
- Szerokość opony wynosiła 1,25 cala. Ówczesne rowery miały konwencjonalne opony typu slick.
- Przednia zębatka ma 32 zęby, a tylna 16 zębów.
Warto zaznaczyć, że rower był lekki – jego waga wynosiła nieco ponad 9 kg. W związku z tym mogą na nim jeździć również dzieci w wieku szkoły podstawowej. Jako wyposażenie opcjonalne dostępna była pompka i tylny bagażnik.
Różnice w stosunku do nowszych modeli
Dziś nie jest łatwo znaleźć sprawny rower „Szkolnik”. Biorąc pod uwagę, że rowery przestały być produkowane jeszcze w 1996 roku, nawet najwyższej jakości model nie wytrzyma spustoszenia czasu. W Związku Radzieckim rowery tego planu miały ogromną wartość, więc ich właściciele z pietyzmem traktowali swoje żelazne konie i mocno strzegli ich przed wszelkimi uszkodzeniami.
Dziś kilka Szkolniaków znajduje się w prywatnych kolekcjach. Na wystawach rzadkich modeli można zobaczyć kilka tuningowanych modeli z minionej epoki. Konstrukcja Shkolnika jest bardzo udana, ale nie dla współczesnego rowerzysty, który szybko przyzwyczaił się do dodatkowych opcji, które znacznie ułatwiają jazdę. Główne różnice w stosunku do nowszych modeli to:
- Brak podnóżka do podparcia (nie ma nawet pętli do jego zamontowania).
- przestarzały schemat ramki.
- zmieniona konfiguracja kierownicy.
- Zastosowanie hamulca tylnego koła, który był zainstalowany wewnątrz piasty.
- Nie zastosowano żadnych dodatkowych hamulców.
Fabryka, która produkowała Szkolniki miała specjalne zaczepy do pompy. Rama posiadała również skórzaną torbę na narzędzia, które mogą się przydać w trasie. Dziś skórzane etui zostało zastąpione kompaktowym zestawem naprawczym, który zawiera wszystko, co może być potrzebne w przypadku przebitej opony.
Wskazówki dotyczące użytkowania
Niezależnie od tego, jak dobry jest Twój rower, trzeba o niego trochę zadbać:
- Regularne czyszczenie i smarowanie elementów jezdnych. Kurz, brud i woda nigdy nie są dobre dla elementów metalowych.
- Trudne naprawy powinny być wykonywane przez warsztat. Jeśli masz jakiekolwiek wątpliwości, lepiej zlecić naprawę roweru komuś, kto już wcześniej miał do czynienia z tym problemem.
- Nie dopuszczaj do zamoczenia roweru. Jazda po kałużach lub w czasie deszczu daje wiele radości i satysfakcji. Ale Twój rower naprawdę nie lubi, gdy go zamoczysz. Zadbaj więc o to, by była jak najbardziej czysta i sucha.
Aby cieszyć się nienagannym stanem swojego roweru, opłaca się o niego odpowiednio dbać. Patrząc na modele vintage, nie sposób nie zastanawiać się, jak ludziom udaje się zachować mechanikę i piękno roweru. Rzecz w tym, że nie każdy mógł sobie wcześniej pozwolić na Szkolnika, więc podejście do rzeczy było odpowiednie.
Wniosek
Obecnie rower „Szkolnik” można zobaczyć w prywatnych kolekcjach. Sądząc po czasie, konstrukcja roweru wyróżniała się wytrzymałością mechanizmów i niezawodnością wszystkich połączeń. „Był przeznaczony dla nastolatków, ale na rowerze jeździły też młodsze dzieci.
